من هنوز در خوابگاه

امروز 3 شهریور 96 هست. من همچنان در خوابگاه مریم هستم و تا هقته ی دیگه یکشنبه باید اینجا بمونم. دیگه تحمل زندگی خوابگاهی برام سخت شده. هرچند فکر کنم دوباره بعد از این هم باید حدقل یکسالی تو تهران زندگی خوابگاهیو تحمل کنم. فکر کردن به گذشته یه دلتنگی تو دلم ایجاد میکنه. قبلا همچین آدمی نبودم. اما الان خیلی حساس شدم. دلتنگ میشم. از طرفی تاب آوریم خیلی کم شده، تحمل کوچکترین ناملایماتو هم ندارم. نمیدونم فردا امتحان هست یا نیست. دیگه واقعا خسته شدم. همش دارم دست و پا مینزم برای زندگی. دلم میخواد خیلی اینجا حرف بزنم اما نمیشه. تا چند وقت دیگه از زیر آسمون کویر میرم یه شهری در دامنه ی کوه های زاگرس و مسیرم عوض میشه. زندگی عجب پیش بینی نشده هست....