اتاق خواب

داشتم تو اینترت دنبال یه عکس میگشتم که اتفاقی عکس اتاق خواب های دخترونه رو دیدم. یه عالم اتاق خواب با دیزاین و ترکیب رنگهای قشنگ. سرویس چوب خوشگل و غیره. خیلی زیاد و قشنگ بودن عکسا. اما چقدر ته دلم غمگین شدم. این اتاق خواب ها چیزایی بودن که من حتی تو بچگی اجازه نداشتم آرزوشو داشته باشم تا چه برسه به خودشو. آره حالا که خوب فکر میکنم یه جورایی تو بچگی آرزوهامونم باید با احتیاط می‌بود. هرچند الانم که بزرگ شدم هنوز هم حسرت خیلی چیزارو دارم. از جمله همین اتاق. نمیدونم چرا دنیا اینطوریه. چرا بعضیا خوب گیرشون میاد و بعضیا بد. اگه خدا تقدیر آدمارو نوشته پس برا چی زندگی میکنیم. اگه تو تقدیر من پدرم مشخصه چرا پس باید زندگی کنیم. تمام شخصیت آدما تو بچگی ساخته میشه و این خیلی مهمه که بچگی چطور با گذره و مهم تر از اون اینکه پدرت کی باشه. بخصوص برا یه دختربچه. چی میشد همه چیز یه طور دیگه بود. چی میشد این حسرت نبود. چی میشد اول آدم از زیر بوته رشد می‌کرد بعد از یه مدت که بزرگ شد خودش انتخاب می‌کرد. چی میشد این حرفایی که نمیتونم اینجا بگم تو دلم نبود.