نوشته ی قبلی نصفه موند

چند وقت پیش موهامو از ته قیچی کردم از زور ناراحتی و غصه. چون پشت تلفن در مورد یه دختری شنیدم یه دختری که به صرف پولدار بودن بهترین موقعیت‌ها براش هست با اینکه با اینکه با مسائلی درگیر بوده که برای خیلی ها مورد پذیرش نیست. ولی خب پول خیلی چیزارو میتونه حل کنه. البته خودش دختر قشنگیه و ظاهرا مهربون شاید باطنی هم مهربون باشه من نمیدونم. خب چند وقت دیگه مجددا عروسیشه. امیدوارم خوشبخت بشه . پدر و مادرش چه کار خوبی کردن بچه به دنیا آوردن چون تونستن تامینش کنن و بهشون موقعیت‌هایی بدن که همه آرزوشو دارن. ولی پدر و مادر من چی؟ فقط به دنیا آوردن و دیگر هیچ. حتی بخاطر عدم آگاهی و بیسوادیشون مشکلی درون که قابل حل بود تو بچگی حل نشده و من تا آخر عمر باید باهاش کنار بیام. چه روزها که بخاطرش افسوس خوردم و گریه کردم. چه روزها و شبها. اما خب دنیا همیشه منصفانه نیست. تنها عدالت دنیا مرگه و زندگی ناعادلانه ست.

چقدر شکلات خوردم امشب. فکر کنم ۸۰ درصد بدنم شکلاته ۲۰ درصدش چای.

فردا میریم بیرون با مسترلپ جانم